خدایا خودت بهتر میدونی چه حالی دارم. انگار قلبم تو آبه. خدای مهربونم مطمئنا تو زندگیم کوتاهی هایی کردم الان سزاوار این زجرها هستم اما واقعا سزاوار تهمت ناروا اون هم از طرف همسرم هستم؟ خدایا من نسبت بهش خیانت کردم تا به حال؟ خدایا چرا به جرم صداقت باید تهمت بشنوم؟ خودت هدفم رو میدونستی و میدونی. 

آدم پستی که متاسفانه همسرم هستی و متاسفانه شاید مجبور باشم بخاطر دختر گل و معصومم باهات به زندگی ادامه بدم اینجا برات مینویسم شاید روزی بخونیش. من اگه آدم خیانتکاری بودم هرگز با یکی مثل تو که داراییت فقط نماز های الکی ایی که میخوندی بود، ازدواج نمی کردم. نمیخوام مغرورانه بگم اما واقعیت اینه که من دختری بودم با موقعیت اجتماعی خیلی خوب. تحصیل کرده ، شاغل یه ماشین هم از خودم داشتم اما شما چی؟ یه خانواده از هم پاشیده با یه پدر و برادر معتاد ، بی پول و بدون تحصیلات. واسطه ازدواجمون گفت شما اهل ایمانی خودت هم تو صحبتهامون خیلی ادعاها کردی که بیشترش در حد ادعا بود و ...

رفتی بهم تهمت زدی خیلی دروغها علیه خودم و خونوادم گفتی خیلی چیزها پشت سرم گفتی اما به قول یه بنده خدایی که میگفت : بذار بگه آدمهای ضعیف النفس این کارها رو انجام می دن. 

اینجا نوشتم یکم خالی بشم درد داره منو از درون له میکنه. شاید مجبور شم دوباره بیام سر زندگیم فقط بخاطر اینکه اونجا خونه ی منه و من باید تو خونه ی خودم باشم. فقط به خاطر خود خدا و رضایتش و بعد بخاطر دختر گلم دارم با خودم کلنجار میرم و الا حتی یک لحظه حاضر به ادامه زندگی باهات نبودم. اگه یه روزی اون دنیا برپا بشه که میشه حتما از خدا میخوام حتی اگه من بخشیدمت اون حقم رو ازت بگیره. چون اینجا ادعا میکردی خیلی با خدا هستی اونجا لااقل جواب این ادعات رو بدی.