امروز داشتم وبلاگ خاکریز خاطرات http://www.khakrize-khaterat.blogfa.com/ رو نگاه میکردم و خاطرات شهدای بزرگوار رو مطالعه می کردم. بارها قلبم تکون خورد از خودم بدم اومد از نگاهم به زندگی از انتظاراتم از رفتارهام از منشم از حرفام ....

آخه بین آدم ها چقدر فاصله میتونه باشه؟ مگه شهدا مثل من آدم نبودن؟ مگه هممون یه سرشت و فطرت نداریم؟ پس چطور نگاه اونا به زندگی و راهی که میرن اونا رو به جاودانگی ابدی می رسونه و نگاه امثال من به زندگی و راهم کاری باهام میکنه که تو زندگی کردن هم احساس مرده بودن داشته باشم؟ خدایا کاش یه قدم بهشون نزدیکم کنی. حسرت عجیبی همه وجودم رو فرا گرفته. درونم هی نهیب بهم میزنه. فلانی داری چیکار میکنی؟ اون ائمه و اهل بیتی که ادعای عاشقیشون رو داری کدم یکی از کارهات رو می پسندن؟
حس غریبیه کاش بتونم یه ذره ی کوچیک هم که شده نزدیک بشم.
کاش خود شهدا یه نظری بکنن .